Odwiedzając lasy mamy dużą szansę na spotkanie z młodymi zwierzętami leśnymi. Widząc samotne małe stworzenie, kierowani empatią, najczęściej działamy odruchowo i chcemy pomóc małemu, bezbronnemu i w naszym mniemaniu porzuconemu przez rodziców zwierzątku. Kierując się głosem serca i emocjami, w większości przypadków postępujemy źle zabierając młode sarny, podloty ptaków (najczęściej sów), zające, lisy itd., stając się swego rodzaju leśnymi porywaczami. Czy działając w dobrej wierze rzeczywiście pomagamy dzikim zwierzętom?

Podejmując decyzję o każdorazowej ingerencji w środowisko naturalne musimy dobrze się zastanowić, czy negatywne skutki naszych decyzji nie będą przewyższały nad korzyściami dla przyrody. Najważniejszym naszym sprzymierzeńcem w takim wypadku może stać się umiejętność oceny sytuacji pozbawiona zbędnych emocji. Jak może to wyglądać w praktyce?

Otóż, po pierwsze oceńmy z bezpiecznej odległości, czy zwierzę, któremu chcemy pomóc może być chore bądź ranne. Jeżeli nie, to oddalmy się natychmiast, gdyż jego matka najprawdopodobniej znajduje się w pobliżu i stresuje się całą zaistniałą sytuacją. Jeżeli jednak widzimy ranne zwierzę, to skontaktujmy się jak najszybciej z specjalistą (może nim być miejscowy leśnik, lek. weterynarii czy pracownik ze specjalistycznego ośrodka rehabilitacji dzikich zwierząt). Pamiętajmy o tym aby nigdy nie podchodzić bezpośrednio do rannego, nawet młodego zwierzęcia i najważniejsze nie dotykajmy go. Dotykając dzikiego malca, czy też dorosłe zwierzę stwarzamy zagrożenie zarówno dla niego jak i dla siebie.

I tak dla przykładu:

Młode sarny, które aktualnie możemy spotkać w lesie są naturalnie pozbawione jakiegokolwiek zapachu. Jest to ewolucyjny mechanizm zabezpieczający małe, bezbronne zwierzę przed atakiem ze strony drapieżnika (np. lisa). W przypadku gdy dotkniemy koźlę sarny, które ukryte na dnie lasu naturalnie nie będzie przed nami uciekać, pozostawimy na jego sierści swój zapach, przez co narazimy tą sarenkę na jej wytropienie przez lisa zaciekawionego zapachem człowieka, który to zapach często kojarzy mu się z pożywieniem pozostawianym przez ludzi w lesie.

Zasada ta tyczy się wszystkich zwierząt leśnych, dlatego pamiętajmy, aby po pierwsze nie szkodzić przyrodzie.

A w jaki sposób dzikie zwierzę może ściągnąć zagrożenie na nas?

Otóż łapiąc np. młodego warchlaka, narażamy się na atak rozjuszonej lochy, która broniąc swojego dziecka nie zawaha się Nas zaatakować i może Nas lub naszego czworonożnego pupila znacząco poturbować. Z kolei podejmując z środowiska naturalnego nietoperza czy wiewiórkę, działając przecież w dobrej wierze, możemy narazić się na zakażenie wirusem wścieklizny. Wyżej wymienione zwierzęta są wraz z nieszczepionymi psami i kotami najczęstszymi wektorami tej groźnej i śmiertelnej choroby zakaźnej, która w najlepszym razie skończy się dla Nas w szpitalu. Warto pamiętać, że mimo, iż w znacznym stopniu opanowaliśmy w Polsce problem wścieklizny u lisów stosując regularnie szczepionki, to wirus ten jest wciąż obecny w środowisku naturalnym. Według raportów Światowej Organizacji Zdrowia rocznie na świecie w związku z zakażeniem wirusem wścieklizny umiera od 30 000 do 70 000 ludzi, głównie w krajach azjatyckich, ale pamiętajmy, że wirus ten jest obecny też w Polsce i Europie.