Bory nadmorskie tworzą główny krajobraz polskiego wybrzeża. Tworzą je lasy iglaste rosnące na ubogich i płytkich utworach glebowych, głównie piaskach wydmowych, unieruchomionych przez systemy korzeniowe. Zróżnicowanie siedliskowe borów determinowane jest wilgotnością gleb i tak w wyróżniamy zbiorowiska suche (z chrobotkami), świeże (z runem krzewinkowym i bogato rozwiniętą pokrywą mszystą) oraz wilgotne (bagienne z woskownicą europejską, bagnem zwyczajnym, torfowcami i widoczną często na powierzchni wodą).

Bory nadmorskie tworzą często końcowy etap rozwoju wszystkich zbiorowisk roślinnych występujących na piaszczystym podłożu, tzw. klimaks.

Najcenniejszymi przyrodniczo siedliskami wyodrębnionymi w Obszarach Sieci Natura 2000 są występujące w pasie wybrzeża bory bażynowe Empetro nigri-Pinetum (kod siedliska 2180).

W zagłębieniach terenowych występują często żyźniejsze i wilgotniejsze siedliska z domieszką dęba, brzezinami bagiennymi i olszynami.

Fragment drzewostanu, który widzicie Państwo dookoła siebie powstał na dawnym nieużytku, który tuż po wojnie został zalesiony i z upływem lat przybrał dzisiejszą formę. Na powyższych mapach możecie Państwo prześledzić zmiany jakie dokonały się na przestrzeni ostatnich dekad. Teren, na którym w znacznej mierze przeważały łąki czy nieużytki po zakończeniu II Wojny Światowej został zalesiony. Proszę również spojrzeć na teren Mierzei Sarbskiej, gdzie jeszcze w latach '30 XX wieku dominowały piaszczyste wydmy, po wojnie został zalesiony, a ruchome wydmy ustabilizowane.